बग्दाबग्दै

कलकल बग्दाबग्दै खोलो रोकियो ।
चिसो थिएन, जम्यो ।
म तर्दातर्दै, तर्दो भएँ ।
वतासको एक झोंका पुतली जसरी
मेरो वरिपरी नाच्यो
र, पिपलको रुखजसरी चुपचाप उभिइदियो ।
नीला चराहरुको एक झुण्ड सेतो आकाशबाट
वतासका हाँगाहाँगामा बसी सुस्ताए,
तिर्थालुलाई चौतारीसरि ।

म हेर्छुमात्र, देखिन्नँ ।

तृष्णाका उत्साही पल्टन
गड्यौलाका बुइ चढेर
राजमार्ग बनेको खोलोतिर आए ।
ओर्तिर र पर्तिरको वनले
यही राजमार्गमा आइ बनभोज खाए ।
वनका बासीहरु टाढाटाढाका
ईंट र ढुङ्गाका मृतवस्तीहरु
आवाद गर्न हिँडे ।

म सोच्छु मात्र, सुनिन्नँ ।

धूलैधूलोमा श्वास फेरिरहेका मृतवस्तीहरु
म र मेरो संसारको कहानी बताउन
आगन्तुकहरुका चमत्कृत चेहराहरुमा
समय भेदन गर्ने चच्छुहरु ताक्नथाले ।
जति समय वित्थ्यो र धूलो छालामा गढिन्थ्यो
उति चिनिनुको अभिलाषाको मौन ज्वालामुखीले
आफ्नै स्मृति डढोस्
त्यसरी पाक्न थाले ।

म कणमात्र हुँ सम्झनेहरुको गणमा, सम्झिइन्नँ ।

झलमल्ल हुँदाहुँदै सूर्य निभ्यो ।
म छाम्छाम्छुम्छुम् गर्दै
खोलाको जगल्टो फुकाल्दै खुट्टाहरुबाट
स्वप्नदोषले नुहाएर
वतासको पिपल ढालेर लात्तिले
तिर्थालु चराहरुको बाँध भत्काइदिइ आकाशतिर
नजिकको मृत वस्तीमा जन्मिन हिडेँ ।

२०७२ पौष ०३

सडक

सडकले जिब्रो जसरी म मिस्रिको डल्लो हूँ चाह्यो
म चामलको बियाँसरि कोतर्दै हिडेँ,
अमिलोको पित्कोसरि र्‍यालको वाढी ल्याउँदै बगेँ,
खोकीको ख्वाक्कसरि
हावाको रकेट बनेर गुज्रेँ,
टन्सिलको दुखाइसरि
बरफको ढिक्को बनेर जमेँ,
सडकको समयलाई मैले
पत्थरको कुहाइसरि निलिदिएँ,
खोलाको बगाइसरि
अनगिन्ती पिइदिएँ

सडकले म थाकूँ र चौतारो खोजूँ भन्ने चाह्यो
मैले बीच सडकमा पाल हाली सुतिदिएँ,
चौतारी बसेको वृक्षको जरामा
कुकुरले जस्तै मुतिदिएँ,
उसको सोझो आतिथ्यलाई
झाँडीजंगलतिर अल्मलिई
घुमाउरो प्रत्युत्तर फर्काइदिएँ

सडकले पैतालाका चप्पल देखी
जुत्ता पसलको बाटो देखायो,
भोकले भाँसिएका आँखालाई
छेउका लहलहाउँदा फसलतिर लोभ्यायो,
निसास्सिएका फोक्सालाई
सिनिक्क बगैँचाका सुगन्धी झोंकाले मतायो,
सडकले झुपडीका स्मृतिमा
न्याना बस्तीका निन्द्राको प्रस्ताव ल्यायो,
म सिरेटोको बर्को ओढी
आफूलाई मौन ढुवानी गरिरहेँ

अन्त्यमा, सडकले
मेरा पैतालाका राता पाप्राहरुमा
आफूलाई मोजासरि सिलायो,
जुत्तासरि बसायो,
घोडाको टापसरि घुसायो,
र मलाई निश्चित अवधिको निम्ति
मालिक ठहर्‍यायो ।

साँझले मलाई घर लग्दैछ

साँझ संगीत भएर बग्दैछ
म मिथ्या रागहरु
गाडीका हर्न र पसलका प्वालहरुबाट उम्लिइ आउने
योजना र हारका फेहरिस्तमा
सडकभरि सुन्छु,
बसाईँ यहाँ भएका घर अन्तै भएकाहरु
मजस्तै अस्थायी हाँस्छन्
र फुस्किँदाफुस्किँदैको मनोगाँठो
के लेखिराख्नु र डायरीमा ? भन्दै
भोलिलाई टिपोटको एउटा बक्यौता थमाउँदै
उक्लन्छन् आकासे पुलहरु,
ओर्लन्छन् मोटरका पाउदानीहरु ।

यौवनका नरम डाँक्ला
पत्तै नपाइ पाकिरहेछन्,
थोरै गाँसमा सकिइरहेछन्,
बडो नमिठो भइ नजिकको स्मृतिबाट
आजतिर हेर्दैछन् एक्वेरियमभित्रका माछासरि !

औसत आयूको तन्किइरहेको पहिरनमा
म कति उक्सिँदैछु मेरो वय र काया ?
किट्न खोज्दैछु यात्राको मध्यविन्दु
जहाँदेखि उल्टो दौडिन, हिँड्न, घस्रिन
म स्वतन्त्र हुनेछु
प्रयोजन सकिएको अन्तरिक्षयानजस्तो (अरु चिज यथावत् रहे ) !

जस्को नाममा भए पनि घर घरै हो ।
जस्को साथमा भए पनि जीवन आफ्नै हो ।
जीवन आफ्नै नाममा लेखूँ भन्दै हररात
सपनीमा माछा भइ खोलासँग भनिरहन्छु,
के भनें हरेक बिहान सम्झिने कोसिस गरिरहन्छु,
हरेक साँझ यो अपूर्ण निरन्तरता
सडकसँग दौडाइरहन्छु,

यसबीच निश्चित पाइलाको मूल्य लिई
साँझले मलाई एक रात
एक बिहानीसम्म घर लग्दैछ ।

२०७२।०८।१८