. . . गन्तव्यसम्म ।

सुकेको रुखमा बाँकी
केही पत्ती पात हल्लाउँदै
वतास बौलाउँदै थियो,
तल भुईँकिराजस्ता टुसा
परेला खोल्नै नसकी निसास्सिँदै थिए,
सूर्य वादललाई आकाश छोडी
कतै गएको थियो
केवल  ‘ नबर्सिनू !’ भनेर

नदीमा माझी रित्तो जाली
जति पर फ्याँक्थ्यो,
रित्तै फर्किँदा उति धेरै थाक्थ्यो,
साँझ पर्दा कुप्रो परेको ऊ
माछो भइ फर्किन्थ्यो जाली घिसार्दै

बटुवाहरु बाटोसँग
हरेक पाइलामा एउटा ढुङ्गा माग्दै
थैलाको सूर्य तात्तातै पुर्याउँथे गन्तव्यसम्म
खाली खुट्टाले अगुल्टा टेक्दै—
एउटा अदृश्य रेखा पारी
थैलाको सूर्य घरसम्मै उदाउँथ्यो

घरीघरी कसैको मलामी देखिन्थ्यो
अन्तरिक्षबाट  ‘चीनको विशाल पर्खाल’ जस्तै,
प्राय प्रेतहरु अलमल्ल आँखाले
बटुवाहरुलाई पर्यटकलाई जसरी हेर्थे
कसैलाई चिन्दैनथे, कसैलाई बोलाउँदैनथे

हावा निरन्तर वहन्थ्यो, साउती मार्थ्यो
मरेको रुख, मरेको मान्छे
प्रत्येकको स्मृति थियो,
अर्कोलाई बताउन सकिन्नथ्यो,
आफ्नो बिर्सन सकिन्नथ्यो
कहिलेकाहीँ धूलोले लेखिदिन्थ्यो हावामा उभिएर केही,
अनि थाकेर भुईँतिरै छरिन्थ्यो सर्वत्र
एक्लै खित्खित् हाँस्तै

२०७२ माघ २० साँझ ६ बजे