गति बिर्सिएको ज्वालामूखी

सहर गति बिर्सिएको ज्वालामूखी

छतछतबाट भुक्ने कुकुरहरुका गलाबाट

सिक्रिले बाँधिएको स–साना बाँधले रोकिँदै

खोक्छ तातो रहन थोरैथोरै लाभा

जति पनि उमाल्न सकिन्छ, पगाल्न सकिन्छ

साँचोमा ढाल्न सकिन्छ,

साँचोलाई नचाउन सकिन्छ,

केवल सिक्रिको छङ्छङ्, सर्याकसुरुक

सुनिनुपर्छ ।

सहर क्षति बिर्सिएको हतारको घाइते

मलामी जाँदाजाँदै बाटैमा बिहेका भोजका सिता टिप्दै

डकार्छ मुन्टो फर्काएर आकशतिर,

अघिल्लो चोटिभन्दा यसपालि कति परको बादल हल्लाएँ ?

एकछिन हेर्छ र मख्ख पर्छ

उग्राएको स्तनधारीसरि

सडकलाई विस्मृतिको पिलोले

गन्तव्यका पाइलाभरि टोक्दछन्

चर्मरोगी भुस्याहाको निन्द्रासरि,

जति निदाउँछ रछानमा त्यति खुइल्याउँछ आफँैलाई

सहर सडकैसडकको कैदी

हरेक चोकमा एउटा कष्टप्रद आसनमा

अनिच्तिकालसम्म उभिन, कोल्टिन, चेप्टिन विवश,

सार्वजनिक बसभित्रको यात्रुसरि

कहिलेकाहीँ उसको नशामा म बग्दा

उसलाई चाख्न जब म आफैँलाई चाट्छु

मेरो जिब्रो विस्मृतिको हिमपात बनेर

मगजभरि जमिदिन्छ,

र, म आँखा नचाउँदै, औंला चलाउँदै

कोर्दै हिँड्छु रङ्ग र स्वरुपको भरमा

स्वादले बुझिने सत्य

सडक सबैको निम्ति मलामी भइदिइरहेको छ

अञ्जान भइ भीँडमा बगिरहेका ज्ञात–अज्ञात मुढाहरुलाई

एक–एक भङ्गालो तात्तातो पल

तिनका फोक्साभित्रको गर्मीबाट जुटेको

गच्छे अनुसारको बचत पोखेर ।

२०७२।११।१०