तिमी भित्र म हुँदा, तिम्लाई थाहा छ,
हामी फल हुन्छौँ ।
म बियाँ ।
हरेक पल एउटा पात, एउटा हाँगो, एउटा लहरो जिन्दगीको
यहीँबाट पलाउँछ, तन्किन्छ, फैलिन्छ
समयमा,
तिमी नहुँदा पनि मैले तिमीलाई खोजिरहनुपर्छ,
घरबिना जिन्दगी अधरविहीन भैदिन्छ ।
तर तिमी जन्मेका छौ मेरै मगजबाट,
बुझ्यौ ? मेरो आवश्यकता मेरै गर्भमा हुर्किरहन्छ !
तिमी नखुल्नु मैले आफैँलाई दुत्कार्नु हो ।
अहिले दुत्कार मात्रै देखिरहेको छु,
मैले बाहिर नै केही समीक्षा गरी शान्त भइ फिर्नु पर्ला जस्तो देखिन्छ ।
तर मचाहिँ भित्र आइ शान्त बन्न सक्छु भन्ने ठान्दैथें !
तै, एक चोटि पस्न पाए देखि,
स्वचालित, बानी परेको आसनमा बस्न पाए देखि,
आफूलाई निश्चिन्ततामा देख्न पाए देखि,
त्यो शान्त तलाउको मुग्ध्याउने चित्र खिँचेर
गहिराइमा मडारिने तरङ्गहरु फुर्सदमा केलाउने थिएँ !
यस्तो बुझीबुझीकन त
भित्र पो कसरी पसूँ ?
उनिएको बलियो वस्त्र छुँ,
उधिनिने धागाको जगल्टोमा कसरी खसूँ ?
बाहिर वैभव र विराटताले
नयाँ नयाँ मित्रताको लोभ देखाउँछ,
मलाई डर लाग्छ तिम्लाई छोडेर गए
फर्किंदा तिम्ले मलाई , मैले तिम्लाई नै
चिन्न छोड्नेछौँ ,
तिम्रो र मेरो रङ्ग
र दृष्टिको ढङ्ग बदलिनेछ ।
यो ढोका र भित्ताका कापहरुमा बसेका
द्वन्द्वका रापहरु हराउनेछन्, निर्भरताका नापहरु हराउनेछन्,
मलाई त्यस्तो लाग्छ ।
त्यसको बदलामा के आउनेछ ?
लाग्छ यही प्रश्नको ताल्चाले तिमी बन्द छौ ।
म फर्किनेछु,
त्यतिञ्जेलमा सायद म साँचो जुटाएर आउँला,
वा त्यो ताल्चामा खिया लागिसक्नेछ
र ढोका उदाङ्ग भइ
घुमन्तेलाई सर्लक्क निल्नेछ ।
20 April 2015
