मेरो घरको ढोका बन्द छ

तिमी भित्र म हुँदा, तिम्लाई थाहा छ,

हामी फल हुन्छौँ ।

म बियाँ ।

हरेक पल एउटा पात, एउटा हाँगो, एउटा लहरो जिन्दगीको

यहीँबाट पलाउँछ, तन्किन्छ, फैलिन्छ

समयमा,

तिमी नहुँदा पनि मैले तिमीलाई खोजिरहनुपर्छ,

घरबिना जिन्दगी अधरविहीन भैदिन्छ ।

तर तिमी जन्मेका छौ मेरै मगजबाट,

बुझ्यौ ? मेरो आवश्यकता मेरै गर्भमा हुर्किरहन्छ !

तिमी नखुल्नु मैले आफैँलाई दुत्कार्नु हो ।

अहिले दुत्कार मात्रै देखिरहेको छु,

मैले बाहिर नै केही समीक्षा गरी शान्त भइ फिर्नु पर्ला जस्तो देखिन्छ ।

तर मचाहिँ भित्र आइ शान्त बन्न सक्छु भन्ने ठान्दैथें !

तै, एक चोटि पस्न पाए देखि,

स्वचालित, बानी परेको आसनमा बस्न पाए देखि,

आफूलाई निश्चिन्ततामा देख्न पाए देखि,

त्यो शान्त तलाउको मुग्ध्याउने चित्र खिँचेर

गहिराइमा मडारिने तरङ्गहरु फुर्सदमा केलाउने थिएँ !

यस्तो बुझीबुझीकन त

भित्र पो कसरी पसूँ ?

उनिएको बलियो वस्त्र छुँ,

उधिनिने धागाको जगल्टोमा कसरी खसूँ ?

बाहिर वैभव र विराटताले

नयाँ नयाँ मित्रताको लोभ देखाउँछ,

मलाई डर लाग्छ तिम्लाई छोडेर गए

फर्किंदा तिम्ले मलाई , मैले तिम्लाई नै

चिन्न छोड्नेछौँ ,

तिम्रो र मेरो रङ्ग

र दृष्टिको ढङ्ग बदलिनेछ ।

यो ढोका र भित्ताका कापहरुमा बसेका

द्वन्द्वका रापहरु हराउनेछन्, निर्भरताका नापहरु हराउनेछन्,

मलाई त्यस्तो लाग्छ ।

त्यसको बदलामा के आउनेछ ?

लाग्छ यही प्रश्नको ताल्चाले तिमी बन्द छौ ।

म फर्किनेछु,

त्यतिञ्जेलमा सायद म साँचो जुटाएर आउँला,

वा त्यो ताल्चामा खिया लागिसक्नेछ

र ढोका उदाङ्ग भइ

घुमन्तेलाई सर्लक्क निल्नेछ ।

 20 April 2015