Tuesday, November 8, 2016

डेटिङ्ग नं. २

बत्तीहरु खित्का र खरानी ओढेर
कोठाकोठाबाट भित्रबाहिर गरिरहँदा,
नशाले धुत आकाश धिप्पधिप्प दृष्टिले
भुईँतिरको भूलभूलैयातिर टोलाइरहँदा,
कुकुरहरु यहाँ रित्ता आँधिहरुको संखनाद गरिरहेछन्
कतै मीष्ठान्नको स्वाद, कतै रछान
तिख्खरपनको पाण्डवकौरव युद्ध लडिरहेछन्,
तिमी र म मौनताका ससाना वृक्षलाई
पछि घर फर्किने बाटो देखाउन् भनी रोप्नलाई
फुटपाथका धाँजाहरुमा चिम्टीचिम्टी माटो खोजिरहेछौँ, हैन?
स्टेसनहरुबाट गन्तव्यहरु कनीकुथी खोक्तै दौडिइरहेछन्
कि हामी पनि पक्रेर एउटाएउटा टिकटको पुच्छर
चढ्ने कुनै एक मनुको नक्कल नाउमा,
र हेर्ने वतासले र श्वासले कता रोपिदिन्छन् हामीलाई ?
साझा सपनीहरुले एकअर्कालाई सताएको
यसैको लागि, हैन ?
रेष्टुरेन्ट मृत मेनु, पत्रिकाका चिरबिरे थुतुनाको समीकरण :
रित्ता आँखा + मुस्कानको अभिनय = अविश्वासको वाफ उठ्दो प्लेट,
हामीले चम्चा र काँटा चलाएको एकअर्कालाई भनेर
केवल ध्वनिले लोलाउन, हैन ?
कहिलेकाहीँ भित्ताहरुले निलेकी क्षितिज
जब एकै साथ चिम्म आँखाहरुले देखेका हुन्थ्यौँ,
त्यसमा भएनभएका रङ्गहरु डिजिटल रङ्गहरुको कलर ट्रेबाट सापट लिइलिइ
दिन र रात नभनी रङ्गाएको, हैन ?
खैर, हामी विचित्रता र विभिन्नताले तानिएर
एकअर्कालाई मन पराउन हौस्याउँदै
व्यतित भएका होइनौँ र !
तिमीले र मैले एकअर्काको खपतको हिसाव
कति हामीले उकास्न सकेछौँ,
हाम्रो मृत्युले कुनै दिन सोध्ला र !
जिन्दगी !
तँ प्रेम कुन गोजीमा बोकेर हिँड्छस् ?
तेरा भ्वाङ परेका खल्तीहरुमा कस्तो आकार र वजनका वस्तु अडिन्छन् ?
तिम्रो दीर्घ निश्वासले यस्तो भन्दा
तिम्रो कुममा हलुका गरी ढल्किएको म
एकैछिन त साँच्चिकै छट्पटाएकोथें, हैन ?
र त, आऊ, हात समातौँ !
औँलाका कापकापमा कसिऔँ !
म उड्न लागेको छु तातो बेलुनसरि,
तिमी पनि त्यस्तै देखिन्छ्यौ !
ऐय्या नभनौँ, विर्सिदिऔँ औँलाका चोट,
देहहरु नै छुट्टिएर आकाशको विषम उचाइमा विष्फोट पर्खिरहेछन्
अभिशप्त सुसाइड बम्बरसरि एक्लैएक्लै पड्किनुअघि,
आऊ, यो ऐठनबाट व्यूँझिहालौँ !
आऊ, हाम्रो सध्देपनलाई सम्हालौँ !
तिमी यो पुकार सुन्दै त छ्यौ, हैन !
हँ ? केही त बोलिदेऊ न !
२०७३।५।३१

गजल

सपनीमा तिमीलाई डाकूँ म
विपनीमा तिमीमा नै थाकूँ म ।

मायाले मन चोरेर सीताको
पुष्पकमा साथै राखी हाकूँ म ।

कसरी उर्वरण भइयो थाहा छैन
तर हाँगा एउटैमा पाकूँ म ।

स्वतन्त्र रहू सकुञ्जेल तिमी
थुनिँदा मेरै जेलमा जाकूँ म ।

तिमी डल्ला, म टपरी भए
पानी पर्दा घोप्टिएर ढाकूँ म ।
२०७३।०७।२३

Tuesday, September 27, 2016

डेटिङ्ग नं. १

वाहिर मृत्यु नै मृत्यु छ,
केवल अपमानका कुराले
आकाश निसास्सिएर धर्तीमा नाक गाडेको,
त्यस्तोमा आँसुमा चिप्लिएर
धेरै हृदयघातहरु वेहोसीको पर्दा पछाडी लुकेर
अनौठो रिहर्सल गराउँछन् जिन्दगीलाई—
तिमी मलाई यस्तो संघारमा प्रेम गछ्र्यौ ?

भित्र भुङ्ग्रो नै भुङ्ग्रो छ,
नबन्ने घरहरु बनाउन क्लिङ्कर तातेर
भट्टीमा ताल न वेतालको संगीत बजाउँछन्,
मानौँ सूक्ष्म नसाहरु एकै पटक हजारौँ ठाउँ फुटिरहेछन्,
तिमी मेरो कस्तो आवेग मन पराउँछ्यौ ?

ताजा पत्रिकाले पुछेको पार्कको बासी सिटमा
हजारौँ प्रेमीप्रेमिकाका वैठकहरुसँग हामी एकै सिलसिलामा जोडिएर
यो मोडतिर मोडिएका होइनौ ?
हामीलाई ढावाका दाँत खिहि¥याउने समोसाहरुको खपतले थेगेका गफगाफले
भविष्यको कस्तो सपना देखाएछ—
गोलमाल, मसालेदार, चपचिल्लो . . . ?

सिनेमाका अँध्यारा गुफामा उमारिएका
रुमानी प्रेमका उज्याला फूलजस्ता सपनाहरु—
आऊ एक पटक आइसक्रिमसरि मीठा यी सपनालाई
थोरै जिन्दगीको गर्मीले परीक्षण गरौँ !

निमेषभरको ढ्याउले खोक्रिएको पेटलाई
सस्तोभन्दा सस्तो अन्नको भाउ वताऔँ ।
आऊ, योजना बनाऔँ,
यो प्रेमको रेफ्रिजेरेटेड ठण्डी उत्रिएपछि
तिमी कुन ग्रिन–कार्ड होल्डर खोज्छ्यौ,
म कुन रेगिस्तान ताक्छु, अड्कल गरौँ !
तिम्रो–मेरो फेसबुकका इन्बक्सभित्र
कस्ता भावमुद्राका स्माइलीले वर्चश्व पाउला हिसाव गरौँ !
तिमी यस्तो हिसावकितावलाई
आशावादको गँजेडी नशाले त खल्बल्याउँदिनौ नि, हैन ?

आजको दिन तथ्यांकैतथ्यांकमा उभिएको छ,
तापक्रमको, नेप्सेको, ब्लडप्रेसरको, मोवाइलको व्यालेन्सको.... खै के–केको
र, त म आतंकैआतंकमा जिएको छु,
यो उम्कँदो फुर्सदमा एक पल तिम्रो आँखामा डुब्दा र तैरिँदा
एक–दुई घुट्को आतंकै पिएको छु,
तिमी पनि यी नानीबाट त्यस्तै पिउँछ्यौ, हैन ?

जति वाहिर मृत्यु आत्मराग अलापिरहन्छ,
जति भित्र ज्वाला आत्मदाह फलाकिरहन्छ,
हाम्रा स्वप्नका रंगीन वेलुनहरु चारै दिशामा
विश्वनगरहरुका चिल्ला भुईँहरुमा लत्रिने गलैँचामा सिइन
तछाँडमछाँड गरिरहेछन्,
विहान आँखा मिच्दा, सम्झ्यौ
त्यो श्वासजस्तो अभ्यस्त जपना ?

तिमी र म विछोडले जन्माएका प्रेमी
मिलनलाई हरेक विन्दुमा तुहाएर आँखा जुधाउनु छ,
यो मौनताले यही वताएकी हौ, हैन ?

खैर, साँझ गल्दैछ,
पृथ्वीले पश्चिम खर्चेर पूर्व छल्दैछ,
न रात न दिनमा एकै छिनलाई यसरी भेटेर
था’छैन हामीभित्र कस्तो सिनेमाको कुन नायक–नायिकाको दृश्य चल्दैछ,
तर यसमा कुनै शंका छैन
त्यो सिनेमामा दर्शकदीर्घामा कोही छैन,
थपडी, सिट्ठी, गाली र तोडफोडको सम्भावना छैन,
अहँ, यो समय नसिकउन्जेल रोकिने छैन !
परस्परमा टाँस्सिएका रित्ता सिनेमाहरु चलिरहँदा
यसको आवाज अरु कुनैको आवाजसँग ठोक्किने छैन,
तिमी निश्चिन्त छ्यौ, हैन ?
२०७३।०५।२२

Thursday, April 21, 2016

मस्कट बनेर हाँस्छ काठमाण्डौँ















काठमाण्डौँ केवल बाजेको सेकुवाको काठको मस्कट बनेर हाँस्छ
कुकुरले रातमा मुत्ने भित्तोबाट,
अरु कतै केही बोल्दैन,
आफ्नै लिङ्गपूजामा लीन छ,
हस्तमैथुनले नुहाउँदै आफैँलाई
झिंगासरि जनहरु बोलाउँछ उसको सात्विक भोजमा,
तर ऊ के कल्पिँदै स्खलित हुन्छ
मलाई त के काठमाण्डौलाई नै थाहा नहोला ।
थुइया काठमाण्डौ ! म तेरो लिङ्गपूजादेखि यति अघाइसकें—
तेरो स्तुति पनि गीतजस्तो नसुनिएला,
जँड्याहा बाउको मातेको आलापजस्तो !

म भयको तुवाँलो गृहद्धारबाट बोकेर
रातो हुँदै जाँदैथेँ काठमाण्डौँको फोक्सोतिर,
त्यही बाजेको सेकुवाको मस्कटले मलाई हरियो बनाइदियो
र, म नीलो खोज्नथालेँ छिद्रछिद्र आँखाहरुमा,
टुक्रटुक्रा आकाशहरुमा
सफा टेम्पुमा झुण्डिएर,
एक त्यान्द्रो स्वच्छताको निम्ति होइन
मात्र संयोगले आफूलाई फोक्सोको त्यो कुनोसम्म ढुवानी गराउन
जहाँबाट थोरै अर्थको अक्सिजन मलाई जुट्छ
यो तुवाँलोमा जिउन ।

टुँडालहरु भूकम्पभन्दा अघिदेखि
चिहान बनेका घरबाट लास भएर गनाइरहेछन्,
घरि एउटा फिल्मी वा विज्ञापनका पात्रबाट जन्म लिन
बग्रेल्ती बिलबोर्डका खियालाई कन्याइरहन्छन्,
जात्राहरु क्यालेन्डरका राता म्युजियम महलबाट
विस्मृतिको बार्षिकी मनाइरहन्छन्,
ट्राफिक जाम र हिंस्रक हर्नहरुसँग जुध्दै
मृत्युसंस्कार कुरिरहन्छन्,
जात्रा जलाउने घाट कहाँ छ ?

जात्रा टुँडिखेलका पट्यारलाग्दा आमसभाका अग्निमा जलिरहेछन्,
झाँकी संसद भवनका वाक्वाकी लाग्ने उल्लासका नर्काग्निहरुमा जल्दै
टेलिभिजनका एकएक किस्ता समयमा बिकिरहेछन्,
मै कुनै बेला जागिर नपाएर काठमाण्डौबाट गाउँतिर फ्याँकिइएको
एउटा मित्रप्रति टिठ देखाउँदै भन्दोथें —काठमाण्डौँ सबैको निम्ति होइन !
मानौँ म सम्हाल्न सकूँ सामथ्र्यवान् हुनाले यो दुव्र्यसन
थुइया म ! आकाशतिर थुक्दा अनुहारमा खस्दा
आफ्नै थुक पनि यहाँ आकाशको खकार बनेर खस्छ !
कालो, धुवाँको आधुनिक तिलक !

त्यो हँसमुख मस्कट टुँडालको
सिनो टोकेर हाँसेको छ,
जसरी सूर्य पूर्वको डाँडो नाघेर
यहाँको स्थायी तुवाँलोमा धूमिल बासेको छ ।
फेरि पनि टुँडालहरु मान्छेभन्दा विभत्स मृत्यु मर्दैछन् ।
हो, जम्बी शरिरहरु लिइ
डान्सबारमा मदिरा चाख्न पस्तैछन् ।

र त सोध्छु ए काठमाण्डौँ, भन् न तेरो लिङ्ग के हो?
तेरो स्खलनको बाढीमा केही ठम्याउनै किन यति गाह्रो ?
ए भन् न , काठमाण्डौँ,
केले तँलाई बनाउँछ नरम, देहमा र आत्मामा,
केले तँलाई बनाउँछ साह्रो ?

काठमाण्डौँ, तेरो पालिम्पसेस्ट छातिमा
कति शताब्दीका अग्र्याजम्हरु एक पछि अर्को लिपिबद्ध छन्,
जिन्दगीका वाक्वाकी र ठेसमा
आहट् बनेर प्रतिध्वनित हुन्छन्,
भन् न काठमाण्डौँ, तँ कति शताब्दीको पेग लिएर
‘नक् आउट्’ हुन्छस् ?
कति कल्च्याइको स्याडो–म्यासोचिज्मले
‘फेज आउट’ हुन्छस् ?

कति दुर्गहरु तेरा बन्छन् र भत्किन्छन्
तलैया माटोको स्टामिनामा,
कति स्वर्गहरु तेरा व्यूझिन्छन् र झस्किन्छन्
प्रवासी सपनाका चिनामा ?
काठमाण्डौँ, तैँले चिताएको के हो
हरेक जल्दो चितामा ?

खैर, काठमाण्डौँ, म त अहिले
तँबाट यति मात्र खोज्दछु
कि तेरो खोजाइ र मेरो खोजाइ
सदा रुख र पातको सम्बन्ध जिइरहून्,
तेरा शरीरका अंगहरुले समयको खोपाइबाट
कलाका नवीन आकृति लिइरहून् ।

बैशाख १०, २०७३



Friday, April 8, 2016

दिमाग खुस्किएको एक रात

दिमाग खुस्किएको एक रात
मध्यरातमा पुगि पाक्नुअघि
एकएक चुस्की उज्यालो घुट्क्याएर
तलातलाका झ्यालबाट बाहिर छोडिरहेथ्यो मात अनुसारको खित्का

केही पराग पिइ मातेका खुट्टाहरु
गल्लीका साह्रा गालासँग
मायालु झापडको खेल खेल्दैथे

कुनै कुकुर भुक्थ्यो
र जनाउँथ्यो सभ्यताको जैविक सीमा

त्यत्तिकैमा चल्दथ्यो
....वतास सुस्तरी मनै हरर हो !
भरोसा छैन जीवनको विताउँ हाँसेर . . .
हा ! हा ! हा !
खैर, जस्तोसुकै अग्नि पनि पेटमै हुर्केर बढ्थ्यो
जस्तोसुकै ध्वनि पनि पेटै ताकेर डढ्थ्यो

चिहानघाट मसानघाट छेवैमा थियो,
लास जोगिएको प्रेत दाह गरिएको प्रेतसँग
चौतारीमा आइ बात गथ्र्यो

दिमाग खुस्किएको त्यो रात
दिन अनन्त कालसम्मलाई दैनिकीबाट
चिप्लिएको थियो

त्यसै बेला डार्क म्याटरको स्वायत्त प्रदेशभित्र
एक झिल्को प्रकाश जसरी मोबाइल बज्थ्यो—
“कति बेला आइपुग्नुहुन्छ ?”
विश्रृङ्खलता पराइ भाषाको टुक्का हो,
बुझ्नै गाह्रो !

कोही कसैलाई समीपबाट हेरेर
तृप्तिको अग्नि निल्थ्यो र रुन्थ्यो
विग्रहको आँसु,
पातहरु आफ्ना सदाबहार चरित्र बिर्सिएर
नाच्न थाल्थे मृत्युको खैरो अवतरण,
हाँस्नथाल्थे विस्मृत उल्लासको
उत्तरविहीन भ्रमण,
चराहरु टोकिदिन्थे
प्वाँखप्वाँखका भुवाले वतास
र कोरिदिन्थे स्वच्छन्द उडानले आकाश,
यी सवै निशाचर

“म विछ््यौनाको मृत्यु मर्न आउँदैछु,
तिमी बसिराख पसिनाको सुगन्ध पर्खिइ . . .”
धर्ती लर्बराउँथ्यो र घरसम्म प्रसब सहन्थ्यो

दिमाग खुस्किएको एक रात दिमाग
मलाई भन्थ्यो — “एक चोटि डिस्क फम्र्याट गर्दे यार् !”

२०७२ चैत्र २५, १०ः०२ बजे

Sunday, April 3, 2016

एउटा जासुस कथा लेखौँ


आऊ प्यारी,
जिन्दगीको एउटा जासुस कथा लेखौँ,
केही संकेत छोडौँ आशा र विश्वासको,
केही उत्सुक भइ भौंतारिऔँ
अञ्जान भविष्यतिर,
केही मायावी व्यवधानहरु साक्षी राखौँ
हाम्रा भयभीत धड्कनका संगीतहरुको

आऊ प्यारी,
अँध्यारा गल्लीहरुको स्वप्न सहरमा
खोजी गरौँ उज्याला बगैँचाहरु,
नशालु निरन्तरताको आँखा अगाडी
उदाङ्गो पारिदिउँ स्वार्थका भण्डाफोरहरु

आऊ प्यारी,
एक्लोपनको छद्म नियन्त्रणबाट
आत्मसमर्पण गरौँ हामी माथिको द्वैततालाई सबै,
टुक्राहरुको योगलाई विचलित पारी
छरिन दिऔँ संयोगहरुलाई जीवनका पानाभरि,
केवल सोचले जोडिआँै, सन्दर्भले च्याते पनि
दृश्यहरुको दर्शनसँगको खेलसरि


आऊ प्यारी,
मन्त्रणा बनौँ ‘म सही कि म सही ?’को
सून्य सून्य द्वन्द्व बनी,
आफ्नै अपेक्षाहरुको अनपेक्षित
तर्कवितर्कले इन्कार गरी,
समयको धुले पानामा कोरौँ रगतले
नदीका दुई धार बनी

छलको एक समुन्द्रमा
छालका रफ्तारको आविष्कार गरी,
कहिल्यै नचाहेका नासो थुपारौँ
डाइनासोरका प्राची न भण्डारसरि,
परम्पराको सर्को धुवाँ बनौँ
डढ्नु नै जिउनुको सार मानी ।
२०७२ चैत्र १६

आ–आफ्नै चक्रमा



सबै आ–आफ्नै चक्रमा फर्किरहन्छन्
फूलका दलबाट हावाका झोंकाझोंका पिच्छे
बिदाइ भएका सुवासका झुण्ड,
ख्यातिले, पस्नी समाउने हातबाट
अर्को बागमा रोपिन्छन्

बर्षाका एक–एक धर्सा धागा
गानीएका बादलका दुधमुन्टाबाट झर्दै
नदीमा समुन्द्रसम्मको टिकट काट्छन्,
हो, बाटामा ढुङ्गा, माटा, पत्कर र लास चाट्दछन्

सबै आ–आफ्नै बक्रमा मर्किन्छन्
सबै आ–आफ्नै चक्रमा फर्किन्छन् ।
२०७२ चैत्र २०