दिमाग खुस्किएको एक रात

दिमाग खुस्किएको एक रात
मध्यरातमा पुगि पाक्नुअघि
एकएक चुस्की उज्यालो घुट्क्याएर
तलातलाका झ्यालबाट बाहिर छोडिरहेथ्यो मात अनुसारको खित्का

केही पराग पिइ मातेका खुट्टाहरु
गल्लीका साह्रा गालासँग
मायालु झापडको खेल खेल्दैथे

कुनै कुकुर भुक्थ्यो
र जनाउँथ्यो सभ्यताको जैविक सीमा

त्यत्तिकैमा चल्दथ्यो
....वतास सुस्तरी मनै हरर हो !
भरोसा छैन जीवनको विताउँ हाँसेर . . .
हा ! हा ! हा !
खैर, जस्तोसुकै अग्नि पनि पेटमै हुर्केर बढ्थ्यो
जस्तोसुकै ध्वनि पनि पेटै ताकेर डढ्थ्यो

चिहानघाट मसानघाट छेवैमा थियो,
लास जोगिएको प्रेत दाह गरिएको प्रेतसँग
चौतारीमा आइ बात गथ्र्यो

दिमाग खुस्किएको त्यो रात
दिन अनन्त कालसम्मलाई दैनिकीबाट
चिप्लिएको थियो

त्यसै बेला डार्क म्याटरको स्वायत्त प्रदेशभित्र
एक झिल्को प्रकाश जसरी मोबाइल बज्थ्यो—
“कति बेला आइपुग्नुहुन्छ ?”
विश्रृङ्खलता पराइ भाषाको टुक्का हो,
बुझ्नै गाह्रो !

कोही कसैलाई समीपबाट हेरेर
तृप्तिको अग्नि निल्थ्यो र रुन्थ्यो
विग्रहको आँसु,
पातहरु आफ्ना सदाबहार चरित्र बिर्सिएर
नाच्न थाल्थे मृत्युको खैरो अवतरण,
हाँस्नथाल्थे विस्मृत उल्लासको
उत्तरविहीन भ्रमण,
चराहरु टोकिदिन्थे
प्वाँखप्वाँखका भुवाले वतास
र कोरिदिन्थे स्वच्छन्द उडानले आकाश,
यी सवै निशाचर

“म विछ््यौनाको मृत्यु मर्न आउँदैछु,
तिमी बसिराख पसिनाको सुगन्ध पर्खिइ . . .”
धर्ती लर्बराउँथ्यो र घरसम्म प्रसब सहन्थ्यो

दिमाग खुस्किएको एक रात दिमाग
मलाई भन्थ्यो — “एक चोटि डिस्क फम्र्याट गर्दे यार् !”

२०७२ चैत्र २५, १०ः०२ बजे