त्रसित

त्रसित

मुखमा बुजो लगाएको पनि हुँ
अर्थलाई मियो निश्चित गरेर
जुन जीवन नथग्ने थाङ्ग्रो साबित भो,
न त खनजोत हुन गो
न त रहन गो दाउनीको चाडजस्तो अपेक्षा—
भा’को देखेर पनि
परम्पराको हाडमा भोकमरीका फ्रयाक्चरहरु
स्मरणको कायामा उछिट्टिइ बसेको देखेँ—
सटिक त चलनभित्रै पर्दोरहेनछ,
कसै गरे पनि पत्याउनलाई, सरल केही देखिनँ ।

कि त मन्द मन्द जीवन
उग्रतामा पनि बाँचेको ठान्नुप¥यो,
कि त स्मरणजति सबै जलाइ
पलपलको गोजी च्यात्नुप¥यो—
हरेक पीँधच्यूत पलमा
सीमाको एउटा अङ्क थाप्न
कि त यही जीवनको बाँध हाल्नुप¥यो !

तै पनि बग्दछु !
किनारा हुँदा बाढीले भत्किइ बालुवा–ग्रेगर बनी,
बाढी हुँदा निथ्रुक्क बगर बनी—
रोकिने सिल्प कठिन रहेछ,
तपस्याको आवाजझैँ शान्तिमा गुञ्जिँदो रहेछ,
स्मरणको सुगन्धझैँ शीतल, छुइँदो रहेछ
जागृतिको जेथा बनी !
आज छ्याङ्ग सबथोक बुझिरहँदा
हर्षभरी त्रस्त छु !