इतिहास

इतिहास


जनजिब्रोका सुत्रहरुमा मच्चिँदै मच्चिँदै
अन्ततः कुनै टाकुरोमा आइँदैन हुत्तिएर,
भुर्इँमै रहिन्छ समयभरी,
माथिबाट खोला बगिरहन्छ
पेट माड्दै नयाँनयाँ मौषमले ।
घरीघरी धारले एउटा ढुङ्गा पल्टाउँछ
र एउटा अस्त्रको झिल्को बाल्दछ,
अनि धार क्षणभर मोटाउँछ
त्यो कीर्तिमानधारी विजयको उन्मादमा
पुनः साम्य हुन ।

माछाहरु बिहेवारी गर्छन्, मर्छन् ।
बाँच्नलाई टोक्छन्, टोक्नाले मर्छन्,
पछुताउँछन्, रमाउँछन्, रोकिँदैनन्—
रङ्गहरु, कोरकार
तिनका तृष्णा, तिनका त्याग ।
घरीघरी आगोको र आहूतिको
स्पर्धा पनि चलिरहेछ जलराज्यमा
भ्mण्डैझण्डै जितेर . . . हार्न,
बेस्सरी ठेस लागेर ऐया! आत्था! गर्न,
गीत गाउन, मादल बजाउन,
कम्मर हल्लाउन,
निद्रा बसाउन, निद्रा जगाउन,
बर्बराउन, दूरी, दृष्टि र द्रव्यका
कनिकुथी स्मृति–नक्सा बनाउन,
सुक्नुअघि मरेपछिको टपरी गाँसिन
पनि आहतैआहतबीच खिलिन्छन्
समयसमयभरी एकआपसमा,
बरा उनिएका माछाका अस्तिपञ्जरको
कमलो डोरीमा मच्चिँदा !