श्पर्श

श्पर्श

मैले सम्झेँ— मसँग एउटा प्रश्न थियो,
हिँड्दा बाटाभरी दृष्टिको
माकुरे जालसँगै झुलझैँ फैलिँदै जान्थ्यो
र रातमा  रित्तै खुम्चिएर आउँथ्यो, बिलाउँथ्यो ।
मैले कसलाई सोधूँला भन्ठानेको थिएँ ?

कसैलाई एकपटक सूम्पिदिन्छु — जनाउँदै
गमक्क परेर थप्थपाएको थिएँ,
त्यो कान हो या कोलाहल
हुनुको श्पर्शले अझै पनि निद्रालु हातहरु
तापविहीन ज्वरोले काँप्दछन्,
त्यसैले त मनोरोगीझैँ सम्झिन खोज्छु,
खित्काले हुन्छ या अश्रुझरी जेले,
कतैबाट बजाउला, बगाएर उक्काउला पुरिएको—
भन्दै कोसिस गरिरहन्छु,
प्रश्नको छापमा पात्र,
पात्रको पृष्ठमा प्रश्न ।

यसो भनिहिँड्दा स्मरण घना जंगल भएर
पाकेर, तालुमा नाङ्गिन थालिसक्यो ,
ढुकढुकी पलपलमा यात्राको
पाइला नाप्दै सडकबीचबाट
आस्वस्तिको नशालु किनारा लागिसक्यो,
र पनि नसम्झिइ त छोड्दिनँ कसैगरी,
स्मरण रहेसम्म, प्राण नगएसम्म—
यसो भन्छु,
आफैँबाट पो कसरी बचूँ ?