सहरमा एक्ली केटी

सहरमा एक्ली केटी

पोखरीको निद्राबाट कालोकालो
पर्दाको आँखीझ्यालबाट चियाउँदै
नशाभित्रको नश्लमा विगतको
वेपर्वाहीको कायाक्रिडा हेर्दै, काला नानीहरुमा
हिराको हराएको चमक खोज्दै
निश्पट्ट रात्रिको कम्मलमा गुटमुटिन्छु ।

तिमी वायूको स्पर्श भइ हराएका छौ ।
तिमी आँधीको ओत भइ तैरेका छौ ।

टेबलमाथिको शिशाकलमको सुख्खा मसी रित्तो छ ।
माथि भित्ताको सिलिङ फेन घुम्दाघुम्दै निदाएको छ ।
झ्यालभित्रको परावर्तन बाहिरको निस्तेजले चिसो छ ।
किरमिर कोरिएको पानाजस्तो कोठा छ अनायास ममा ।

फ्याट्ट केही भनूँझैँ अस्पष्ट छ विहानी,
सिँढी उस्तै सोचमग्न सडकसम्म झरिरहनुमा,
एक्लो जीवनको स्वच्छन्दतामा बगैँचामा
केही जगल्टा टिप्छ अनारे रुख,
किरा परेका फल र केही सग्ला दाना बोकेर थैलोमा
चित्रझैँ अर्को टेबुलमा पुगेर
टेबुल कोल्टाइएको भित्तामा अड्किन्छु ।
सबै नौलो छ, नयाँ एउटा खबर छैन ।

भित्ताभरी निशब्दता, विन्दु बोलचालभरी ।
स्क्रीनभरी, जिस्काइका मैला ऐनाजस्ता बोलावटभरी ।
भीडभाडका धिप्पधिप्प स्पर्शभरी ।
आफ्नै अनुभूतिको दाउनीभरी, आक्कलझुक्कल हाँसोभरी ।

छिप्पिएको सूर्य छलझैँ छाउँछ क्षितिजभरी ।
बाजाको भेल छ बजार बिक्रि हुन
खल्तीखल्तीको दाइजोमा ।
मूल्यको मयल छ बजार मायाले माडिन ।

के गर्ने अलिकलि भोकमा, अलिकति झोंकमा,
अटाइनअटाइमा अल्मलिएको चोकमा आँखा सोहोरेर ?
डमरु नभएकी बघिनीको सिँयालरहित जंगलमा
घर नै चिडियाघर भएर फैलिदिन्छ,
अस्वीकारको ऐजेरु अङ्ग भइ उम्रिदिन्छ —
भनेको सम्झिइसम्झिइ एउटा झिल्के दृष्टि टिपेर
भोकभोकै सिरानी लगाइ सुत्नु छ ।
भोलि पक्कै कुनै नयाँ खबर हात लाग्छ !

https://soundcloud.com/roshan-koirala-614434584/sounds-from-monday-morning