कहिले फल्छौ मेरा गट्टा खेलिने बीउहरु ?

कहिले फल्छौ मेरा गट्टा खेलिने बीउहरु ?



केही दिनहरु वितृष्णाका हुन्छन्,
केही आशक्तिका पूरा,
धेरैचाहिँ विस्मृतिका हुन्छन्
मुलायम आँकुरा,
तर तत्व एउटा रहिरहन्छ सूर्यसँगै
जुन तरल डल्लो हुन्छ स्वप्नको—
त्यसमा मैले ताकेको स्वर्ग नदेख्ने
ए सन्तती हो !
तिमीहरुका हलुका होसहरुले
कुनै आकाशमा उडान गराउने छैनन्
ती बोसो खापिएका भद्दा शरीर
कतै चढ्न काम लाग्ने छैनन्,
गुरुत्वाकर्षमा त्यति त
नैतिकता अझै छ बाँकी
अवास्तविक यानहरुलाई उड्न नदिन !

पानीको फोकाझैँ हाँसोको
अर्थहीन आतसबाजीमा झलमल्ल सितारा कल्पेर
एउटा–एउटा आफूलाई वण्डा गरिरहँदा तिमेरुले
म बर्षहरुको पसिनाकुण्डमा तैरिएर
उही साझा घाममा डढिरहेको छु,
तिमेरु छेउछाउको छहारी छाँटेर
नैयासयरमा शीतलता भोगिरहेछौ,
म जीवनभरका हिउँदको भारले
यो चर्को वयस्क दिनमा काँपिरहेछु,
तिमेरु ठट्टा गर्छौ स्वतन्त्रताको
अरुले बुनेका मौषम नटेर्ने कपडा लगाएर—
तर कतिञ्जेल ?
यो धूलैधूलोको अनगिन्ती प्रसवित धसान
जो छौ र देख्छौ,
त्यहाँ पनि इच्छा छ,
आँसु र अस्तु छ त्यसको,
दर्शनले नफिट्ने र प्रकाशले नपिट्ने
बोध तुइएका विराटताहरुमा
उच्चतम् प्रकल्प छ त्यस्को,
तिमेर्का मूर्ख धोकोहरुमा
ध्वंश–सिर्जनाको प्रयत्नपरीक्षणको
अदृश्य द्वार छ त्यस्को,
नत्र मेरै डामिएझैँ उक्सेका नशामा हेर !
अनुत्तरित भोका चाउरीका
बक्रिय प्रश्नचिन्हहरुमा हेर !
तिमेर्का बाहना र विनोदको
यो तालसतह माथिको सदा थकित सयरमा हेर !
चञ्चल छालहरुले उथलपुथल बोक्ने
आफ्नै आकृतिका दृष्टिछलहरुमा हेर !
केही नपक्रिएसम्म त आफ्नै हाँसोले खाला हंश
त्यस्को बेर छैन मूर्खहरु हो !
जबसम्म साना रहन्छौ
तिमीहरुलाई संसार धेर छैन !