रेगिस्तानमा हराएको चिठ्ठी

रेगिस्तानमा हराएको चिठ्ठी

प्रियतम्
यहाँ घरको सुकिलो विहानी
र तिम्रो घमाइलो मुस्कानभन्दा टाढा
निर्दयी घाममा तिम्रो शीतल स्मृतिको त्रिपाल टाँगेर
कपालमा श्रमको शीत लेप्दैछु,
उता खेतमा धानका हरिया व्याड
पानीमा खुट्टा टेकेर, ती उत्ताउला हनुमानहरु,
सूर्य निल्दै होलान्
तिनीहरु पनि मुग्लान उम्किन !

प्रियतम्,
हाम्रा पहाडका खुट्टा धुँदै हुत्तिने खोला
दक्षिणमा हाइ काढ्दै समुद्रको तिर्खा मेटिरहँदा
निष्ठुरी सागर यहाँको सगरमा केही पठाउँदैन,
शीत बसाउँदैन रेतमा मेघ आकाशमा नचाउँदैन
केवल तिम्रो चिठ्ठी एउटा साहारा छ,
तिम्रो स्मृति पसिनाले भिजेका घन्टाहरुभरी आहारा छ !
तर खै अप्रतिभ छु—
अचेल त्यो पनि किन नियमित आउँदैन ?

प्रियतम्,
यहाँको धूले उराठतामा बजारभरी
जीवनको बालुकणझैँ निर्जीब नाच छ
आफ्नै सन्नाटाको विवश पाइलाहरुमा हुत्याइरहने बतास छ,
अनवरत अनिद्रा छ विश्रान्तिलाई बिरानो विनाश छ !
हर रात सपनीमा औंलाहरु खल्तीको
पेटमा डुब्दाडुब्दै पिँध नछोइ ब्यूँझिन्छन्,
प्रिय, ऐठन पखाल्न घोप्ट्याएका घुट्कीहरुभरी
अझै अनिश्चित निद्राहरुको अत्यास छ ।

मेरी प्रिये,
अदृश्य र अघोषित युद्घमा अनायास
आकांक्षाको मसिनो कीर्तिमान ताकी
एउटा स्वयंसेवक सिपाही भर्ती छु,
त्यहाँ खान मात्र कठिन थियो यहाँ खानु मात्र छ,
हिलोमा खेलीखेली कस्सिएका पैताला
सुख्खा हिलोमा पत्र उक्किँदै विलीन हुँदैछन्,
हाडमात्र बाँकी भएर
यहाँको मनतातो मैनका ढिस्कामा जोडिन सक्छन्,
प्रिये भवितव्य गुज्रदालाई भन्नैपर्छ ः
म यो फुस्रे समुद्रको मनतातो छातिमा छिटै
हिउँको करङ भइ बुख्याँचो उभिन्छु होला ।