वताससँग बोल्दै
( त्रिभुवन विमानस्थल अगाडी एउटा आवाराले सुसेलेको धुन )
‘‘पतन अगाडी घमन्ड आउँछ
निभ्दो दीपले क्षणिक तेज फैलाउँछ ।”
—चीनीयाँ आहान
निभ्दो दीपले क्षणिक तेज फैलाउँछ ।”
—चीनीयाँ आहान
कोतर्ने अम्लीय आँसु, ठोक्ने भीषणताको घन,
कोपर्ने कामातुर महत्वाकांक्षाको धारिलो नङ्ग्राले
जित्न सकेका छैनन् भुलक्कड झ्याङहरुको बहुलट्ठीपन
जसबाट जन्माइयोस् रहस्यमयीे अमीट मुस्कान,
समयका सन्तानहरुले प्रेमी नजरले सुमर्ने काव्य र केन्द्र ।
टुक्रिएको नजरले
सीमाविहीनता पुकार्दै रेखा कोर्दै भाग्छन्
बाँच्ने प्रत्येक पलहरुमा
आफू च्यातिएको धार समाइ,
आँतको असाम्य क्रोधले कति आकाश उडाउँछ,
पसिनाको कति पातालमा डुबाउँछ,
रिक्तताको कति रेगिस्तानमा रुँघाउँछ, रुवाउँछ
सम्झनाको स्वस्तिहरुबाट संगालेर सहनुको शीतजस्तो शीतलता,
लुकामारी खेल्न लगाउँछ
बालसुलभ विवशताहरुमा हुर्किने कसरतमा लागेका
हिमालमुनिका हस्तीहरुलाई—
कस्तो तीर्थाटन बनाइरहेका हुन् कुन्नि
जबरजस्ती निरीह घोषित गरेर जिन्दगी ?
चुम्न मनलाग्छ कोइलाजस्तो क्रोधले
अंगालेर आफैंलाई डढ्नेगरी,
खरानीबाट उमार्न मनलाग्छ चमकदार पोथ्रो, सेतो र गहकिलो,
हेर्न मनलाग्छ पसिनाका कुण्डहरुमा
असिञ्चित अवयवहरुको अतिरिक्त चाउरी,
बिगार्न मनलाग्छ उम्केर जाने धर्मव्यवस्था,
बगाउन मन भएर जम्नेगरी
उन्नयनका डोबहरुमा जागृतिको चम्कीलो स्खलन
खेतका गराहरुलाई गर्विला गमला तुल्याएर ,
थाङ्काझैँ नटाँगिने वस्त्र भानुतल फुकालेर ।
तर नाङ्गै दौडिन्छन्,
नौका पार गरेर खोज्दछन्
स्मरणका खाल्डाहरुमा घरेलु यामका अनुभूति,
अलमल्ल दृष्टिले खोस्रिन्छन् श्वासहरुमा संस्कृति
अन्यौलका कम्मल ओढेर अञ्जान पतझड र सिरेटोहरुमा,
जब विच्छेदनका किनारा वाणिज्यको धूलेआँधीले मेटिन्छ ।
के नउछिट्टिएलान् श्रृङ्गारको लेपले
पहिरनको पकडमा नआउने अङ्गहरु !
कहाँ लुक्दाहुन् खोँेच र भीरका
असाम्य आन्दोलन अवचेतनमा प्रवासित भएर ?
के टेक्दाहुन् घँुडामा चढेका पैताला
खच्केको उचाइलाई पुनर्वास गर्न
शिखरहरु निदाएका शिरमा ?
आज नवआगन्तुक भएर तरङ्गित हुन्छ
वसन्ती न्यानो बनेर वतासमा प्रतीज्ञाको संगीत
मैले लुकामारी खेल्ने मैला वनका अँध्यारा बाटाभरी
जहाँ क¥याङकुरुङ टेक्दै हिँड्छु मरेका पातको अशान्ति
र वेर्दछु जोर्नीहरुमा खुकुलिने पहाड वरिपरी
अस्तिपञ्जर भइ हिँडिरहेको सभ्यता,
शिकारीहरुले बसाएको स्वतन्त्र हावामा तैरिने भनिएको सभ्यता,
मौनताका पारखीहरुले थिचोमिचोको घानमा भुटिएर बचाएको सभ्यता,
लालीगुँरासको रक्तिम टाटो र फुलौराका सुख्खा सेतोले रङ्गाएको सभ्यता ।
ए ! मेरो चौतर्फि झ्यालहरुबाट उम्किरहेको दृष्टि !
तँलाई कोचिदिउँ उत्तरी हिउँको बाक्लो पिरामिडभित्र ?
अनि पर्खेलास् हजार बर्षले जन्माएको मगजहरुको आन्दोलित चिरफार
खुम्चिएको लिपि बनेर !
ए ! ताल फुटेर छरिएको भगुवा छवि,
म तँलाई उगाएर राख्न तम्सेको छुइनँ तेरो टुक्रेको थर्ममिटरभित्र,
वरु जाकिदिउँ कि मूर्तिजस्तो मुखुण्डोभित्र
र ठड्याइदिउँ घण्टहरुले घेरिएको महल अगाडी द्धारे बनाएर
हातमा बुद्धहस्ताक्षारित तरवार दिएर ?
नत्र के देख्दछु यी आँखाले
टुँडालजस्ता पर्दाहरुको वेशर्मी !
कति खपिरहन्छु ऋणजस्तो
पसिना नउमार्ने गर्मी ?
कति पीर्दछु बेमतलब कानहरुलाई
कपोकल्पित धन र धमासको मुजुरा ?
यो खुइले खल्वाट्बाट चम्किएर उफ्रिने किरण
भोरलाई कस्तो संग्रह हो ?
मैले तलको सोचमग्न चाउरीमा
अन्यथा के पढ्ने हो ?
नत्र के देख्दछु यी आँखाले
टुँडालजस्ता पर्दाहरुको वेशर्मी !
कति खपिरहन्छु ऋणजस्तो
पसिना नउमार्ने गर्मी ?
No comments:
Post a Comment