अन्त्यमा,

अन्त्यमा,

लत्पत गफगाफ जीवनका पानाभरी
रङ्गैरङ्गको वेढङ्गमा पुछिएर
भएको एउटै स्पष्ट स्वप्न
धमिल्याइरहेछन्,
आकार अस्पस्ट्याइरहेछन्,
उडान भर्न लाग्दा आकाश धूमिल्याइरहेछन्,
मलाई मेरै कैदी शंकाहरुको
यातनाप्रद कैदमा धकेलिरहेछन्
मनभरी सयौँ दुर्घटनाका अघटित 
ढ्याङ्ग्रा ठोकेर ।

जुरेली भइ बुट्यानहरुका केशमा
बुर्कुशीका लञ्चप्याडहरु
अड्याइ हिँड्दा, अग्ला रुखहरुबाट
हुरीबतास उँदी हतास भइ
अनिदो देख्छछु दिवास्वप्नहरु,—
एउटा हाँगोको दुर्बल दुर्दशा
ममाथि पनि साकार हुनसक्छ पूर्णतया,
दैलोझैँ ।

के होला अवान्तरमा
घटित भइरहनसके इन्द्रियहरुलाई ?
कस्तो रहला भाव र भोक
एक–अर्काको मूल्यमा ?
खण्डले पूरा जित्दैन, पूराले
जाबो खण्ड सिक्दैन —
के बस्ला निरन्तरमा
नीति नरहेपछि ?