पशुपति प्रांगणमा हिप्पीको होलो हुँकार

पशुपति प्रांगणमा हिप्पीको होलो हुँकार


आँखाभरी जालो परेको छ च्याटच्याटे हिलोको वाफ,
सेलाएर जलविन्दुहरुमा नबन्ला वादल वीर्यबर्षात् हुन,
थकान लुप्त भएको, नशा रिक्त वगेको,
हावाको ध्वजा लहराउन छोडेको सून्य विन्दुमा
सून्य विन्दुमा बाटो सुरु हुनुपर्ने, त्यो खोइ ?

एउटा, वा दुईटासम्म रंगको घुर्माइलो वजन
वतासको विश्राममा अडिदिएको भए,
खुकुलिँदै गएका पूर्ववसन्ती पत्करका बुइ चढी
उडिन्थ्यो पनि होला तल भुईसम्म,
चूर्णमा चूर्ण खैरो मिसिन,
त्यो अल्प ऋतु खोइ ?

पुराना, तात्नै नसक्ने बैजनी ढुंगाको यो गलैँचामा
कक्रिँदै, थोरै लुक्दै, धेरै देखाउँदै,
मानौँ उन्मक्त फक्रिँदै लुते तिघ्रा, पाखुरा, खाल्डे आँखाहरुमा,
सुन्दै तामा र पित्तल टकराएका झंकार ध्वनि,
सुन्दै प्रतिस्पर्धामा ओर्लिएका चाकरीका भक्ती गीत,
पोखिँदैछु कि भयको, असुरक्षाको पिलन्धरे पहिरोमा
फुस्रोफुस्रो माटो ?

अलिकति गमलालाई भनी उठाएर लैजाऊ हो मलाई पनि !
अलिकति आँगन लिप्न भनी कोतरेर जाओ हो कोप्रे हातले !
अलिकति शौच पुछ्नलाई भए पनि लोटाको पानीले झिस्मिसेमा ।

ए नांगो ऋतु ओढिसकेँ, पालुवाले फेरिन्छु कहिले ?
अपांग जरो काटिसकेँ, टेकेर वानरझैँ सुरेली खेल्छु कहिले ?
फोक्सोमा धुनी लगाएको छु त स्याँठ रोकिन्छ कहिले ?
निरन्तर छटाएको छु, निद्रा पर्छु कहिले ?
अनुनयको अभिनय अभिनय मात्रै रहिदिएजस्तो !
अदृश्य भाँडो लिइ भिक्षा थाप्न बसेजस्तो !
उफ् मिथक सबै मिथ्या भइदिएजस्तो सूर्यको पूर्वी सुरुवात विरुद्ध ।
यो जवान चाउरी वरु छालै काढेर लैजाऊ !
लौ न पूजारी हो सबैथोक विर्साउने एउटा धून बजाऊ!
कृष्णलाई कज्याऊ, रामलाई बोलाऊ !
शिवलाई समाएर नचाऊ
इन्द्रलाई उठाउ इथरसरी !